Θα επιστρέψω απόψε στον «τόπο του εγκλήματος», σ’αυτό δηλαδή που υπήρξε η αφορμή να ξεκινήσω αυτό το blog, το ντοκιμαντέρ «1821» του ΣΚΑΪ, του οποίου το τελευταίο επεισόδιο προβλήθηκε χθες, 15 Μαρτίου.
Πρέπει καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν άλλαξε καθόλου η άποψή μου ότι το ντοκιμαντέρ γενικά ήταν εξαιρετικό. Καταπληκτική δουλειά, σε επίπεδα εφάμιλα των διεθνών παραγωγών, μία ικανότατη επιστημονική ομάδα, συνδρομή επιστημόνων από όλον τον κόσμο, και συναρπαστικές επιστημονικές συζητήσεις μετά από κάθε επεισόδιο.
Κέρδισε η ελληνική κοινωνία από το ντοκιμαντέρ αυτό; Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα ναι. Στο βαθμό βέβαια που είναι δυνατόν να κερδίσει μια κοινωνία κάτι από μια τηλεοπτική παραγωγή. Έγιναν σοβαρές συζητήσεις, ξεσκονίσαμε βιβλία, αγοράσαμε βιβλία, ερευνήσαμε, μπλογκάραμε! Ξέρετε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές που να το κάνουν αυτό; Εγώ καμία! Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα!
Βέβαια μην τρελαινόμαστε, μια τηλεοπτική παραγωγή ήταν, με σκοπό την τηλεθέαση, το κέρδος από τις διαφημίσεις, κτλ. Όμως δεν πρέπει κανείς μας να παραβλέψει το γεγονός ότι αντί να ασχοληθούν με εύπεπτες βλακειούλες, έθιξαν σοβαρά θέματα, με επαγγελματισμό, με έρευνα, και με τεχνική αρτιότητα. Οπότε του αξίζει ένα μπράβο του ΣΚΑΪ; Όχι ένα, χίλια μπράβο του αξίζουν!
Αλλά... - δυστυχώς υπάρχει ένα «αλλά» - είναι κρίμα, που ακόμα και εγώ, που μέχρι χθες ήμουν φανατικός οπαδός του ντοκιμαντέρ, έμεινα τελικά με μια πικρή γεύση στο στόμα από το τελευταίο επεισόδιο... Παραμένω βέβαια οπαδός του, απλά όχι φανατικός πλέον.