Ως Έλληνες είμαστε σε μία παγκοσμίως προνομιακή θέση. Έχουμε να επιδεικνύουμε μία λαμπρότατη ιστορία και ένα αξιοζήλευτο παρελθόν. Αυτό όμως, εκτός από ευλογία είναι και κατάρα. Κατάρα επειδή μας έχει κάνει πολύ κακομαθημένους… Είμαστε λιγάκι σαν παιδιά παλιών αριστοκρατών, που μπορεί να μην έχουν πλέον τον πλούτο, αλλά τους έμεινε το ύφος.
Έτσι, αν κάποιος μας δώσει κάτι, ή συμφωνήσει μαζί μας, δεν υπάρχει λόγος να τον ευχαριστήσουμε. Απλά έπραξε το αυτονόητο. Επειδή στο μυαλό μας, όλοι κάπως μας χρωστάνε. Έχουν π.χ. δημοκρατικό πολίτευμα; Σ’ εμάς το χρωστάνε, γιατί εμείς θεμελιώσαμε τη Δημοκρατία. Έχουν δυο τρεις καλούς επιστήμονες; Σ’ εμάς το χρωστάν κι αυτό, γιατί εμείς θεμελιώσαμε και την επιστήμη. Έχουν μήπως καλούς ποιητές, καλό θέατρο; Κι αυτό, προφανώς, σ’ εμάς το χρωστάν.
Αυτό δουλεύει κι απ’ την άλλη: Αν - ο μη γένοιτο - κάποιος τολμήσει να μην συμφωνήσει μαζί μας, τότε είναι αυτομάτως κακός, αγνώμων, που πώς τολμάει το κάθαρμα και διαφωνεί με εμάς, που αν δεν ήμασταν εμείς ακόμα βελανίδια θα έτρωγε, κτλ, κτλ, κτλ…
Έτσι πάνω κάτω εξηγεί ο μέσος Έλληνας οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη. Τα πάντα είναι παραμυθάκια με καλούς και κακούς. Δηλαδή εμάς και όλους τους άλλους. Γιατί αν ήταν κάποιος πραγματικά καλός, θα έπρεπε:
- Να μας χάριζε όλο το Δημόσιο Χρέος χωρίς αντάλλαγμα.
- Να πολεμούσε όλους μας τους εχθρούς με όση δύναμη έχει.
- Nα ξεκινούσε τη μέρα του λέγοντας «Σας ευχαριστώ Έλληνες για ότι μου δώσατε».
Όποιος λοιπόν δεν κάνει όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να θεωρηθεί καλός. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος που τα κάνει, όλοι οι άλλοι πλην ημών είναι κακοί και μας οχτρεύονται.
Απλά διαφέρουν στο πόσο κακοί είναι.
Π.χ. υπάρχουν οι Τούρκοι (φτου κακά), που είναι πάρα πολύ κακοί. Ή οι Σκοπιανοί (Θέ μου βόηθα), μια απ’ τα ίδια. Υπάρχουν και λιγότερο κακοί. Π.χ. οι Γάλλοι, οι Ρώσοι, ή οι Κινέζοι (που είναι και μακριά, βολεύει αυτό).
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;