Είμαστε πολύ κακομαθημένα τελικά…

Ως Έλληνες είμαστε σε μία παγκοσμίως προνομιακή θέση. Έχουμε να επιδεικνύουμε μία λαμπρότατη ιστορία και ένα αξιοζήλευτο παρελθόν. Αυτό όμως, εκτός από ευλογία είναι και κατάρα. Κατάρα επειδή μας έχει κάνει πολύ κακομαθημένους… Είμαστε λιγάκι σαν παιδιά παλιών αριστοκρατών, που μπορεί να μην έχουν πλέον τον πλούτο, αλλά τους έμεινε το ύφος.

Έτσι, αν κάποιος μας δώσει κάτι, ή συμφωνήσει μαζί μας, δεν υπάρχει λόγος να τον ευχαριστήσουμε. Απλά έπραξε το αυτονόητο. Επειδή στο μυαλό μας, όλοι κάπως μας χρωστάνε. Έχουν π.χ. δημοκρατικό πολίτευμα; Σ’ εμάς το χρωστάνε, γιατί εμείς θεμελιώσαμε τη Δημοκρατία. Έχουν δυο τρεις καλούς επιστήμονες; Σ’ εμάς το χρωστάν κι αυτό, γιατί εμείς θεμελιώσαμε και την επιστήμη. Έχουν μήπως καλούς ποιητές, καλό θέατρο; Κι αυτό, προφανώς, σ’ εμάς το χρωστάν.

Αυτό δουλεύει κι απ’ την άλλη: Αν - ο μη γένοιτο - κάποιος τολμήσει να μην συμφωνήσει μαζί μας, τότε είναι αυτομάτως κακός, αγνώμων, που πώς τολμάει το κάθαρμα και διαφωνεί με εμάς, που αν δεν ήμασταν εμείς ακόμα βελανίδια θα έτρωγε, κτλ, κτλ, κτλ…

Έτσι  πάνω κάτω εξηγεί ο μέσος Έλληνας οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη. Τα πάντα είναι παραμυθάκια με καλούς και κακούς. Δηλαδή εμάς και όλους τους άλλους. Γιατί αν ήταν κάποιος πραγματικά καλός, θα έπρεπε:

1. Να μας χάριζε όλο το Δημόσιο Χρέος χωρίς αντάλλαγμα.
2. Να πολεμούσε όλους μας τους εχθρούς με όση δύναμη έχει.
3. Nα ξεκινούσε τη μέρα του λέγοντας «Σας ευχαριστώ Έλληνες για ότι μου δώσατε».

Όποιος λοιπόν δεν κάνει όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να θεωρηθεί καλός. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος που τα κάνει, όλοι οι άλλοι πλην ημών είναι κακοί και μας οχτρεύονται.  

Απλά διαφέρουν στο πόσο κακοί είναι.

Π.χ. υπάρχουν οι Τούρκοι (φτου κακά), που είναι πάρα πολύ κακοί. Ή οι Σκοπιανοί (Θέ μου βόηθα), μια απ’ τα ίδια. Υπάρχουν και λιγότερο κακοί. Π.χ. οι Γάλλοι, οι Ρώσοι, ή οι Κινέζοι (που είναι και μακριά, βολεύει αυτό).

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Αφορμή ήταν ένα άρθρο του κυρίου Μιχάλη Ιγνατίου (δεν τον ξέρω προσωπικά, ούτε είχα ξαναδιαβάσει κάτι δικό του, δεν διαβάζω γενικά όσο θα έπρεπε, το έχω δηλώσει), που διάβασα σήμερα στο Aixmi.gr, και στο οποίο ο κ. Ιγνατίου ξεσπαθώνει ενάντια στον Μπάρακ Ομπάμα και στο «δούλεμά» του προς τους Ελληνοαμερικάνους, και γενικά τους Έλληνες.

Γιατί «δούλεμα»; Ακούστε!

Στις 25 Μαρτίου, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο Μπάρακ Ομπάμα, πραγματοποίησε στο Λευκό Οίκο, δηλαδή στο σπίτι του, εορτασμό της επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Ήταν καλεσμένοι ο Ελληνορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, και επίλεκτα μέλη της Ελληνικής ομογένειας. Το ξέρατε εσείς αυτό; Ότι κάθε χρόνο ο πλανητάρχης φιλοξενεί Έλληνες στο Λευκό Οίκο και γιορτάζει μαζί μας την Εθνική μας επέτειο; Εγώ δεν το ήξερα. Φέτος το έμαθα. Και χάρηκα!

Ο κ. Μιχάλης Ιγνατίου όμως δεν χάρηκε.

Γιατί δεν χάρηκε; Για 3 λόγους.

1^ος λόγος να μη χαρείς: Δεν αναφέρθηκε λέει ότι πολεμούσαμε την Τουρκία. Πολεμούσαμε αλήθεια την Τουρκία; Τους Τούρκους, ναι, αλλά την Τουρκία; Δεν πολεμούσαμε την Τουρκία ρε παιδιά! Την Οθωμανική Αυτοκρατορία πολεμούσαμε! Ένα κράτος που σήμερα δεν υπάρχει! Πώς είναι δυνατόν ένας σημερινός πρόεδρος μιας υπερδύναμης, να πει ότι πολεμούσαμε ένα άλλο κράτος, που είναι κι αυτό σύμμαχός του, πόσο μάλλον όταν δεν πολεμούσαμε το κράτος αυτό;

Και τέλος πάντων τον αγώνα για την Ανεξαρτησία μας γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου! Όχι τον πόλεμο ενάντια στην Τουρκία! Και τους Ινουίτ να πολεμούσαμε, και τους Κογκολέζους, αυτό που έχει σημασία είναι ότι με εκείνον τον αγώνα καταφέραμε σήμερα να είμαστε ανεξάρτητοι! Δεν έχει και τόση σημασία ποιος ήταν ο αντίπαλος!

Άντε όμως να δεχτούμε την άποψη του Μιχάλη Ιγνατίου σ’αυτό. Ο Ομπάμα είναι ανθέλληνας και μας δουλεύει. Όμως σας έχω είδηση: Είναι και Αντιαμερικάνος, και δουλεύει και τους συμπατριώτες του. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο: Στην ομιλία του για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. δεν αναφέρεται ούτε μία φορά στους εχθρούς Βρετανούς! Αίσχος!

2^ος λόγος να μη χαρείς: Υπήρχε λέει έντονο παρασκήνιο στην επιλογή των μελών της Ομογένειας που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.

Μετάφραση: Δεν κάλεσαν αυτούς που θέλαμε εμείς, αλλά αυτούς που ήθελαν αυτοί.

Έλεος βρε παιδιά! Σπίτι του σας κάλεσε! Όποιους ήθελε αυτός κάλεσε! Πού ακόμα και στο δικό σας σπίτι να ερχόταν, πρόεδρος των Η.Π.Α. είναι στην τελική! Θα είχε κάθε δικαίωμα να σας πει «δεν θέλω να είναι ο τάδε εκεί, δεν τον συμπαθώ». Αλλά δεν ήρθε στο δικό σας σπίτι, σας κάλεσε στο δικό του!

3^ος λόγος να μη χαρείς: Αποφάσισαν να μην καλέσουν (λέει αρχικά) Ελληνοαμερικανούς δημοσιογράφους. Μετά το διορθώνει και λέει κάλεσαν κάποιους αλλά για να τον σνομπάρουν δεν πήγαν ή κάπως έτσι.

Τέλος πάντων τελικά είναι παρόμοιος με τον 2^ο λόγο. Δηλαδή δεν πήραν αυτούς που θέλαμε εμείς, πήραν αυτούς που θέλαν αυτοί.

Μα τι στο καλό, πόσοι δημοσιογράφοι χρειάζονται για να καλυφθεί μια τέτοια εκδήλωση; Πόσους έπρεπε να καλέσουν; Όλους; Δεν έπρεπε να γίνει μια επιλογή;

Τέλος πάντων, μετά αναφέρει και κάποια άλλα πράγματα με τα οποία σε γενικές γραμμές συμφωνώ, και συμφωνεί και ο καθένας εδώ που τα λέμε. Ότι δηλαδή η εκδήλωση δεν είναι κάτι το ουσιαστικό, αλλά «φρου φρου κι αρώματα».

Αλλά έλεος ρε παιδιά. Ο υπ’ αριθμόν 1 παγκόσμιος ηγέτης σήμερα, παραθέτει στο Λευκό Οίκο επίσημο εορτασμό για την δική μας επέτειο. Και να πεις ότι είναι κάτι που το κάνει για όλα τα άλλα έθνη του κόσμου, εντάξει. Τότε να το θεωρήσεις δεδομένο και να κάτσεις να παραπονεθείς για όλα τα παραπάνω. Όμως απ’ ότι ξέρω (και παρακαλώ όποιον ξέρει κάτι άλλο να μου το πει) είναι μία τιμή που δεν προσφέρεται σε κανένα άλλο έθνος!

Απ’ αυτά που σκέφτηκα και έψαξα:

• Ούτε η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας του Ατατούρκ εορτάζεται στο Λευκό Οίκο.
• Ούτε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ εορτάζεται στο Λευκό Οίκο.
• Ούτε η Γαλλική Επανάσταση (η μέρα της Βαστίλης, η καθιερωμένη επέτειος) εορτάζεται στο Λευκό Οίκο.

Φυσικά, όλοι συμφωνούμε ότι είναι κάτι καθαρά συμβολικό. Φυσικά δεν αλλάζει κάτι στην καθημερινή μας ζωή από αυτό. Αλλά είναι άσχημος ο συμβολισμός; Δεν είναι πολύ όμορφο το ότι γίνεται; Δεν σας κάνει να νιώθετε περήφανοι; Και, σε τελική ανάλυση… θα προτιμούσαμε να μην γίνεται;

Και τέλος πάντων, αν ο κύριος Μιχάλης Ιγνατίου θεωρούσε ότι επειδή ο Ομπάμα μάζεψε τους Ελληνοαμερικανούς στο Λευκό Οίκο στις 25 Μαρτίου θα λυνόντουσαν αίφνης όλα τα προβλήματα της χώρας μας, τότε, τι να πω, μάλλον ήταν… υπερβολικά αισιόδοξος.

Με τίποτα πάντως δεν μπορώ να δεχτώ την άποψή του ότι ήταν «δούλεμα».