Πίσω στην πραγματικότητα!

Καταρχήν θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη για την απουσία μου δυο μήνες τώρα.

Λίγο οι διακοπές μου, όπου πέρασα υπέροχα και ελπίζω το ίδιο κι εσείς, και είχα χάσει εντελώς την επαφή με την επικαιρότητα, λίγο το ότι ανακάλυψα το τουίτερ και ξεχνιέμαι εκεί με τις ώρες, λίγο το ότι έγιναν τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, σε σημείο που η προσπάθεια να τα βάλεις έστω σε μια τάξη σε ζαλίζει, πού χρόνος και διάθεση για γράψιμο;

Τώρα όμως οι διακοπές τελείωσαν. Ξανά πίσω, σε μια ζοφερή πραγματικότητα, που τα πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο για τη χώρα, αλλά και για την Ευρώπη γενικότερα, για να μην πω και για τον κόσμο όλο. Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να απελπιζόμαστε. Τα πάντα είναι στο χέρι μας και πρέπει να το πιστέψουμε. Τώρα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι, και ο καθένας στο μέτρο  των δυνάμεών του να προσπαθήσει να αλλάξει τα κακώς κείμενα στον κόσμο που ζούμε.

Η τελευταία μου ανάρτηση, εξαιρώντας την σπάνια στιγμή έμπνευσης που είχα τον Ιούνιο, ήταν όταν ξεκινούσε, τέλη Μαΐου, το πολύ ελπιδοφόρο τότε κίνημα των Αγανακτισμένων Ελλήνων. Δυστυχώς, η συνέχεια δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών όλων όσων πιστέψαμε σ’αυτό. Είχαμε βέβαια μία μεγαλειώδη στιγμή, όταν παραλίγο να ρίξουμε την κυβέρνηση στις 15 Ιουνίου, και είχε αχνοφανεί επιτέλους μια ελπίδα ότι οι πολιτικοί μας αφουγκράστηκαν το λαό, και ήταν έτοιμοι να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους, αλλά τελικά η εξέλιξη ήταν απογοητευτική. Οι πολιτικοί μας, αποδείχτηκαν για πολλοστή φορά πολύ λίγοι, και πολύ ερωτευμένοι με την καρέκλα τους και τα προνόμιά τους.

Αλλά και ως κίνημα, δυστυχώς δεν καταφέραμε ούτε καν να καταλήξουμε σε 5-6 συγκεκριμένα αιτήματα. Μόνο γενικολογίες, βρισιές, μούντζες, υπερβολές, και κερασάκι στην τούρτα η στήριξη στην ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η οποία αν μη τι άλλο εκφράζει περίτρανα τους λόγους για τους οποίους ο κόσμος έχει αγανακτήσει! Κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, κοινωνική ανισότητα, σκάνδαλα, κομματοκρατία, αναξιοκρατία, τα βρίσκεις όλα  και μάλιστα σε γεναίες δόσεις μέσα στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ! Και η λαϊκή συνέλευση της πλατείας στήριξε την κινητοποίησή τους! Ε όχι. Πραγματικά αυτό ήταν φάουλ. Ή μάλλον όχι φάουλ, αυτογκόλ.

Βέβαια, όταν έγινε αυτό, ο κόσμος είχε ήδη απογοητευτεί, είχε φοβηθεί (μετά και την πρωτοφανή επίθεση των δυνάμεων καταστολής ενάντια δικαίων και αδίκων), και αυτοί που ψηφίζαν στις συνελεύσεις ήταν ελάχιστοι.

Και δεν έφταναν όλα αυτά, κάποιοι ελάχιστοι κατάφεραν αυτό το υπέροχο στην έναρξή του λαϊκό κίνημα να το οδηγήσουν στην απόλυτη γελοιοποίηση, όταν πλέον τον Ιούλιο είχαν μείνει στην πλατεία το πολύ 20 άνθρωποι και έκαναν ελεύθερο κάμπινγκ, σαν χίππις της δεκαετίας του 60.

Τέλος πάντων όμως, πέρασαν αυτά.

Έρχεται ο Σεπτέμβρης και πρέπει να φροντίσουμε να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή.

Δεν πρέπει επ’ ουδενί να αφήσουμε αυτήν την κατρακύλα να συνεχίσει! 

Παίρνουν μέτρα και τα εφαρμόζουν επιλεκτικά, οι μόνοι που την πληρώνουν είναι μισθωτοί και συνταξιούχοι, η ανεργία γιγαντώνεται και δεν μιλάει γι’αυτό κανείς, το έλλειμα μεγαλώνει, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις συνεχίζονται, η εκκλησία ούτε που διανοείται να βοηθήσει, τα πάντα πάνε απ’το κακό στο χειρότερο! Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, αποφασισμένοι, και πάνω απ’ όλα πολύ συγκεκριμένοι σε αυτά που ζητάμε!

Αυτή τη φορά ας μην αναλωθούμε σε πράγματα άσχετα με τις διεκδικήσεις μας. Ας μη μιλάμε επί παντός επιστητού, ας επικεντρωθούμε στα πραγματικά προβλήματα. Και όχι, δεν είναι πραγματικό πρόβλημα το ότι καταργήθηκε το άσυλο. Ούτε φυσικά θα λύσουμε το θέμα των Παλαιστινίων και των Συρίων από τη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος.

Απέναντί μας έχουμε διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς, γαντζωμένους στα προνόμιά τους. Απέναντί μας έχουμε την ανεργία. Αυτά πρέπει να πολεμήσουμε!

Λοιπόν εδώ θα σας αφήσω. Στις επόμενές μου αναρτήσεις θα προσπαθήσω να γίνω πιο συγκεκριμένος, ξεκινώντας με μια ανάρτηση σχετικά με το γιατί θεωρώ καλό το ότι καταργήθηκε επιτέλους το πανεπιστημιακό άσυλο.

Καλώς σας βρήκα και πάλι, και όπως πάντα θα χαρώ να δω τα σχόλιά σας.